10 februari 2019

Jaja, daar zijn we weer!

We zijn verhuisd. Dat was even wennen (en voor Kiki is het nog steeds even wennen). Mij bevalt het inmiddels prima! We zijn verhuisd naar een enorme en historische boerderij en we hebben mooie en ruime hotelkamers, heerlijk en veel eten én we mogen de winterweide op met uitzicht op een wandelweg. We kunnen dus naar mensen kijken en af en toe wordt er naar ons gezwaaid.

De rijbak is ook heel mooi. Er liggen veel zachte langwerpige dekentjes in. Daar kun je hard in rennen (je veert zelfs terug) en je kunt er heerlijk in rollen zonder heel vies te worden (dat laatste is dan weer jammer). Het vies worden halen we echter dubbel en dwars in op de winterweide…

Achter de rijbak rijden allemaal autootjes heen en weer. Dat is erg grappig om naar te kijken, behalve als er heel hard rijdende auto’s met lampjes en geluid aankomen. Wat doet dat pijn aan de oren. Dan gaan we achter ons mensenvriendinnetje staan. Zij zegt dat het geluid wel went en dat er niks aan de hand is.

Kiki wilde de eerste dagen niet eten. Daar had ik geen moeite mee. Toen iedereen zich zorgen ging maken én er voor ander hooi gezorgd werd, hoorde ik haar kaakjes weer smakelijk klapperen.

In ons onderkomen staat trouwens een raar beest! Hij is klein, héél grijs en heeft enorme oren. Ik zeg dat het een te groot gegroeid konijn is. Kiki zegt dat het een ezel is. Ons mensenvriendinnetje is in ieder geval al vriendjes met hem…

Kortom, we vermaken ons hier prima en voelen ons helemaal thuis.

Tot de volgende keer!